Dag 13: Monterey

Over vandaag kunnen we eigenlijk heel kort zijn. We hebben niet bijzonder veel gedaan. Sophie was flink wat eerder wakker dan Larissa, dus ging zij in de hotellobby zitten om de weblog up te daten en foto's uit te zoeken. Dit is altijd een tijdrovend klusje. Larissa had zo veel gereden gisteren, dat ze wel even flink mocht uitslapen. De rest van de dag hebben we eigenlijk ook rustig aan gedaan; Sophie is op de hotelkamer gebleven om rustig de foto's te bewerken en uit te zoeken en Larissa is nog langs de Walmart geweest om wat spullen te kopen.

Ook hebben we een change of plans: We zouden eigenlijk vandaag door naar Santa Cruz en dan bij een vriendin van Sophie slapen. Maar we wilden toch liever rustig aan doen vandaag en daarom hebben we besloten nog een nachtje in het Holiday Inn hier in Monterey te blijven. Vannacht slapen we er dus weer en daardoor hebben we iets meer tijd om op ons gemakje het schiereiland van Monterey te verkennen.

Pas rond een uurtje of zes vertrokken we naar Monterey, als eerste naar de Fisherman's Wharf. Hier waren we allebei al eens eerder geweest, Larissa vier jaar geleden op haar roadtrip met haar ouders, en Sophie 10 jaar geleden met haar ouders. Helaas was het weer nog steeds slecht; Monterey is gewoon vrij mistig in juli, wat zorgde voor een wat troosteloos uitzicht over de oceaan. We liepen een rondje over de wharf en besloten toen toch maar ergens anders te gaan dineren, want we hadden niet erg zin in vis.

We reden terug naar de mall waar we gisteravond ook geweest waren voor de bioscoop. We wilden namelijk nog een keer naar de bioscoop en bovendien kan je bij de mall ook eten. Maar eerst besloten we even naar de Whole Foods te gaan. Dat is een organic grocery store, een supermarkt waar ze dus allemaal biologische en gezonde producten verkopen. Precies waar wij van houden dus. We kochten wat snacks voor tijdens de film en gingen toen naar een restaurant om te eten. Daar moesten we op de waiting list en kregen we een pieper mee die na 15 minuten wachten af zou gaan (heel gewoonlijk in Amerika), maar terwijl we aan het wachten waren, kregen we eigenlijk veel meer zin in een gezonde maaltijd van de Whole Foods. Daar kan je namelijk ook gewoon maaltijden halen en dan aan een tafeltje dat opeten. Zo gezegd, zo gedaan, dus wij brachten de pieper terug, en gingen terug naar de supermarkt. We kozen allebei voor de lekkerste lasagna ooit, met squash, aubergine en allemaal andere lekkere groenten. Ook namen we allebei een kleine portie Mac&Cheese en garlic mashed potatoes. Larissa nam er nog broccoli bij en Sophie een corn on the cob. Als toetje namen we een mini cupcake.

Hierna gingen we naar de bioscoop. Larissa wilde graag The Proposal zien, met Ryan Reynolds en Sandra Bullock. Het was een erg schattige, al dan niet licht zoetsappige, film. Na de film reden we terug naar het hotel, waar Larissa al haar spullen in ging pakken en Sophie de blog ging bijwerken.

Dag 12: Het saaiste landschap van California

De tweede nacht tussen de beren verliep redelijk rustig. Sophie heeft helemaal niets gehoord, en Larissa werd slechts één keer wakker van gegil om haar heen. We waren behoorlijk moe, dus deden we rustig aan voordat we uitcheckten. We wilden eigenlijk nog langs Mariposa Grove in Yosemite, waar de grote sequoia mammoetbomen staan, maar de parkeerplek stond vol. We moesten dan dus eigenlijk terugrijden naar een hotel en daar de shuttle bus nemen. Dat zou allemaal wel erg lang gaan duren, bovendien hadden we deze bomen allebei al vaker gezien, dus besloten we om maar direct door naar Monterey te rijden. Dat was sowieso een lang stuk, en flink saai ook.

We reden dwars door de San Joaquin Valley, waar niet zo heel veel te beleven valt. In het begin reden we nog wel door de bossen, maar het landschap werd steeds droger en de temperatuur ging steeds meer omhoog.

In Yosemite was het al warm geweest, maar het werd steeds warmer! We stopten bij de Raley’s, onze favoriete supermarkt van deze roadtrip, waar ze lekker veel gezonde organic eten hebben. We namen allebei weer een salade van de deli en kochten allebei een Vitamin Water, ons favoriete drankje hier.

We reden eenmaal verkeerd, waardoor we nog een omweg moesten maken ook. Toen we het even helemaal zat waren (vooral Larissa van al dat rijden door dit suffe landschap) stopten we de auto op een parkeerplaats in een piepklein gehucht genaamd Firebaugh en aten onze lunch op. Het was werkelijk waar zo heet hier in het midden van de vallei, wel 109 graden Fahrenheit, dus bijna 43 graden Celcius. We moesten een plastic zak onder onze kont leggen om te kunnen zitten!

Hierna hadden we wel weer even goede moed om het saaie landschap te trotseren en al meezingend met de foute muziek, kwamen we na een tijdje weer in wat mooier landschap. We reden nu door de goudgele heuvels.

Sophie wilde haar camera weer pakken, maar de batterij begaf het! Ook was de andere batterij leeg en van haar mini cameraatje was de batterij ook leeg, omdat we niets hadden kunnen opladen in Yosemite. Ze baalde echt enorm, omdat het landschap heel erg mooi werd. Ze voelde zich echt heel erg leeg zo zonder camera. Al gauw reden we door een nog mooier landschap toen we langs Gilroy reden. Gilroy staat bekend om de knoflook plantages en toen we Gilroy naderden zeiden we op precies hetzelfde moment dat we een onwijze knoflook geur roken. Het klopt dus echt, Gilroy is echt de garlic capital of California! Het landschap was hier zo mooi dat Larissa op een gegeven moment ineens de auto stopte toen we langs een bloemenveld reden (het leken wel tulpenvelden in Nederland) en ook kocht ze een hele grote bak aardbeien voor maar 6 dollar.

Na deze hele dag op kleine weggetjes rijden, kwamen we uiteindelijk bij de grote Interstate 101 uit, waarna we al snel in Monterey eindigden. Monterey ligt aan de kust en we hadden gehoopt op lekker strandweer, maar helaas, zoals Sophie al had gevreesd was het hier zoals zo vaak in juli heel erg mistig. We vonden het hotel (een Holiday Inn) vrij snel en gingen eerst maar eens even uitrusten. We hadden bedacht dat we ’s avonds wel naar de bioscoop wilden, dus gelukkig konden we via de WiFi in de hotelkamer al snel een bioscoop vinden. We reden naar de mall in Monterey en kochten daar kaartjes voor de film My Sister’s Keeper, met o.a. Cameron Diaz. We hadden alleen nog geen avondeten gehad en alles in de mall was al dicht, dus helaas, we moesten door de drive-thru van de Jack in the Box rijden. Wederom slecht eten dus! De film was heel erg mooi. Het ging over een gezin waarvan de oudste dochter leukemie heeft. De jongste dochter is door middel van IVF opgewekt om te zorgen dat zij donor kan zijn voor het zieke meisje. De jongste dochter is nu 11 en wil dit niet meer en komt in opstand tegen haar ouders omdat ze niet langer slechts als donor behandeld wilt worden, waardoor het oudste meisje dus zal sterven. Het was een hele mooie, maar heftige film. Daarna zijn we nog lang blijven zitten om te praten. Uiteindelijk reden we weer terug naar het hotel en sliepen we pas heel laat.

Dag 11: De ultieme picknickplek!

Om 5 uur in de ochtend, toen we lekker lagen te knorren, werden we allebei wakker van geschreeuw. We wisten al wel hoelaat het was, want mensen moeten schreeuwen als er beren in de buurt zijn! Terwijl we doodstil in bed lagen te luisteren, hoorden we de beren steeds dichterbij komen. Dat kon je horen, omdat je kon horen als een beer met zijn poot de bear proof boxen open probeerden te maken. De geluiden kwamen steeds dichterbij, en op een gegeven moment lagen wij doodsbang in bed omdat er een beer, of meerdere, pal langs onze tent liepen en vervolgens onze box open probeerden te maken! ik riep naar Sophie 'Sophie, Sophie, we moeten schreeuwen om ze weg te jagen!!'. Sophie reageerde daar op met 'neeee, wees nou maar stil!'. Maar terwijl we dat naar elkaar riepen schrok de beer daar natuurlijk al van, en toen hij ontdekte dat hij onze box no way open kon krijgen liep hij verder naar de volgende tent. Nog een kwartier lang hebben we doodstil liggen luisteren, met om ons heen allemaal geroep van andere mensen, en toen vielen we weer in slaap.

Na een gebroken nacht stonden we om 10.00 uur op en gingen we ons douchen in het toiletgebouw. Gelukkig stond er geen wachtrij, wat gisteravond om 12 uur wel het geval was! Nadat we ons hadden aangekleed en onze spullen bij elkaar hadden gezocht zijn we ontbijt wezen halen bij de winkel op de camping en vervolgens zijn we naar de 'Lower Yosemite Falls' gegaan. Via een pad door het bos kwam je aan bij de waterval. We zijn over de stenen naar beneden geklommen en hebben zeker anderhalf uur op een steen in het water gezeten, met uitzicht op de prachtige waterval. Sophie was in eerste instantie wel enigszins teleurgesteld. Ze was jaren geleden al bij de Bridalveil Falls geweest, ook in Yosemite en deze waren veel groter. Omdat de Yosemite Falls de naam Yosemite dragen, had zij verwacht dat dit wel het hoogtepunt zou zijn. Na de eerste teleurstelling was het natuurlijk wel echt een prachtig uitzicht, zo met de voeten in het water genieten.

Na de waterval hebben we ons door de shuttlebus terug laten rijden naar onze auto. Met onze auto zijn we vervolgens weer teruggereden naar Curry Village, waar we in de rij gingen staan voor het raften. We kregen een reddingsvest, peddel en een boot. De boot moesten we samen naar de rivier slepen, en zwaar dat hij was! Bij het strandje aangekomen lieten we onze boot in het water en sprongen we er in. De next 2 hours voeren we over de rivier tussen een prachtig landschap van enorme bergen en bossen door, schitterend! Af en toe maakten we een stop om te zwemmen of om even op een strandje te zitten.










Aan het eind kwamen we een local American, wonende in Yosemite, tegen in zijn kano die ons een drankje aanbood. Sophie koos voor een margarita, maar besefde later pas dat we er voor getekend hadden om geen drank in onze boot te hebben, oops! Uiteraard heeft ze het flesje pas naderhand open gemaakt. Deze zelfde Amerikaan, Dennis, bood ons een lift aan terug naar Curry Village. Dit aanbod sloegen wij niet af en in de auto bood hij zelfs aan om 's avonds met ons naar Glacier Point te rijden. Wij vertelden namelijk dat we dit graag wilden gaan doen, en hij wilde er ook nog graag een keer heen, maar hij vindt het niet leuk om er in zijn eentje heen te gaan. We besloten het zekere voor het onzekere te nemen en sloegen het aanbos met een smoesje af. De kans is klein dat hij iets van plan is, maar je weet het maar nooit! Het was een erg aardige man hoor, niet daarvan, maar hij zag er nogal verwilderd uit en wij zouden dan helemaal alleen met hem zijn, en dat vonden we niet zo'n prettig idee. Bovendien wilde wij gewoon met onze eigen auto met z'n tweetjes dit gaan doen, als je met iemand anders mee gaat ben je toch afhankelijk van die persoon, en daar houden wij niet van. Dennis gaf ons nog zijn e-mail en achternaam en toen hebben we afscheid van hem genomen.


In de auto hebben wij onze natte kleding uitgetrokken en droge kleren aangedaan. Vervolgens zijn we richting Tunnel View gereden, waar we een prachtig uitzicht hadden over de valley.












Vanaf Tunnel View zijn we doorgereden naar Glacier Point, een bergtop van 2220 meter boven zeespiegel hoog en 975 hoog vanaf de valley, die we via een enorm lange haarspeldbochtenweg bereikten. Overal wordt aangegeven dat je vanaf Glacier Point het mooiste uitzicht hebt over Yosemite, maar wij zijn het daar niet mee eens!






Na Glacier Point, waar we maar hooguit 5 minuten zijn geweest voor foto's, zijn we teruggereden naar een pad dat naar Sentinel Dome leidt. Vier jaar geleden is Larissa daar ook geweest en daar heeft ze toen Nancy uit North Carolina ontmoet. De zon ging echter al bijna onder, dus we moesten opschieten, want we wilden voor zonsondergang boven op de top staan! Larissa herinnerde zich een korter pad naar Sentinel Dome, en Dennis had ook aangegeven dat er een korter pad naar Sentinel Dome leidt (de langere route is 3,5 kilometer), en we hadden het geluk dat we die route vonden, anders waren we nooit voor zonsondergang op Sentinel Dome geweest! Het was alleen wel een enorme klim om op de top te komen, serieus, wat waren wij buiten adem zeg!! Eenmaal boven op de top van de berg werden we beloond door een enorm mooi uitzicht over Yosemite National Park. Bij Glacier Point kun je niet achter je kijken, maar op de top van Sentinel Dome kun je 360 graden om je heen kijken, schitterend gewoon!

Nadat we eerst wat foto's hadden gemaakt, gingen we lekker picknicken, op de ultieme picknickplek! (It really can't get any better than this)








We waren alleen niet erg slim geweest om Yosemite in te gaan zonder zaklamp en ook nu hadden we deze eigenlijk hard nodig, omdat het heel snel donker werd. Gelukkig konden we mee naar beneden lopen met drie Amerikaanse meisjes die we op de bergtop hadden ontmoet. Zo kwamen we toch weer veilig aan bij de auto.


We reden terug naar Curry Village en gingen slapen in onze tent; de laatste nacht tussen de beren!

Dag 10: Slapen tussen de beren in Yosemite!

Lake Tahoe, 09.00 AM:

*knock, knock* 'housekeeping!'

'No!'

*schoonmaakster opent deur* 'Housekeeping!!'

'NOOO!!'

Zo werden wij vanochtend wakker. Veel te vroeg, want we sliepen die avond ervoor pas laat omdat we onze blog moesten updaten. Toen we ons hadden aangekleed en onze spullen hadden ingepakt en in de auto hadden gezet, zijn we ons gaan uitchecken (net op tijd, iets voor 12.00) en vervolgens zijn we naar de supermarkt vlakbij ons hotel gereden. We hadden niet ontbeten in het restaurant van het hotel, omdat dat maar tot 10.00 uur kon en we allebei geen zin hadden om zo vroeg op te staan, dus we hebben lekker ontbijt gehaald bij de supermarkt tegenover ons hotel. Ook hebben we eten ingeslagen voor de lunch, omdat ons plan was natuurlijk weer ergens te gaan picknicken. Dit keer vonden we een mooi plekje langs een rivier, waar we op de rotsen onze lunch hebben verorberd.Via een prachtige (om)weg met mooie bergen en bossen, reden we naar Bodie, een afgelegen spookstadje.

Om bij Bodie te komen moet je eerst kilometers over een lange asfaltweg rijden, en daarna nog een kilometer of 4 over een onverharde weg. Vanaf het moment dat je de weg richting Bodie inslaat kom je helemaal niks meer tegen, het ligt echt helemaal in de middle of freakin' nowhere dus!

Ergens eind 18e eeuw is Bodie gebombardeerd en daarna is er nog een grote brand geweest. Het resultaat daarvan is dat Bodie een spookstad is geworden. Eens woonden er 10.000 mensen, maar van die grote stad is door het bombardement en de brand nog maar een klein deel over. De huizen en het interieur werden intact gehouden, daarom is Bodie het meest authentieke spookstadje van het Wilde Westen. Na ongeveer een half uur te hebben rondgelopen en foto's te hebben gemaakt gingen we weer verder, want we hadden nog een lange weg te gaan naar Yosemite National Park!

Vanaf Bodie reden we over een prachtige weg, met uitzicht over Mono Lake, naar Mono Lake. De weg die we reden was helemaal recht en we waren de enigen die er reden. Terwijl we over die prachtige, op moment eenzame road reden luisterden we naar het liedje 'California Dreamin', heerlijk, het ultieme roadtrip gevoel!

Aangekomen bij Mono Lake parkeerden we onze auto en liepen we over een houten pad naar het water toe. Mono Lake is een zoutmeer (drie keer zouter dan de zee) dat meer dan 1 miljoen jaar geleden is ontstaan. Het is het grooste zoutmeer van Noord-Amerika. Het meer staat bekend om de tufa's; vreemd gevormde kalksteentorens in het water en op de oever. Wij waren er rond zonsondergang, een prachtig tijdstip om het meer te aanschouwen. Uiteraard heeft Sophie heel veel prachtige foto's van het meer en de tufa's gemaakt.

Na Mono Lake reden we dan nu echt door naar Yosemite National Park! Yosemite is een enorm groot park met enorme bergen, bossen, hoge watervallen, (wilde) rivieren, meren, mammoetbomen en alpenweiden. Het park heeft een oppervlakte van iets meer dan 3000 km2, enorm groot dus! Bij de ingang moesten we entreegeld betalen, dat een week geldig is. Er is een aantal campings en hotels in het park, maar de meeste mensen verblijven op een camping of hotel buiten het park, en zij kunnen dus ook een week lang het park in en uit rijden. Op een gegeven moment, vlak voor zonsondergang, zijn we gestopt op een mooi plekje bij een meer, omdat we nog moesten eten! We haalden onze voedselvoorraad tevoorschijn en gingen zittend op een steen dineren, met een prachtig uitzicht.

Helaas werden we lekgeprikt door de muggen, dus al snel moesten we naar de auto verkassen en hebben we ons avondeten daar naar binnen gewerkt. Toen we ons eten op hadden, rond 9 uur, reden we weer verder, en pas om 11 uur kwamen we aan bij Curry Village, onze camping.

We parkeerden onze auto en gingen inchecken. We waren bang dat onze canvas tent al weggegeven zou zijn aan anderen, omdat we zo laat waren en niet meer hadden gebeld dat we laat in de avond zouden komen (we hadden geen bereik en 's ochtends namen ze niet op), maar dat was gelukkig niet aan de orde. Bij het inchecken kregen we te horen dat we AL het voesel en andere ruikende dingen uit de auto moeten halen en in een bear proof box moesten doen. Denk aan tandpasta, zonnebrandcreme, dagcreme, shampoo, reinigingsdoekjes, lippenbalsem, brilpoetsdoekjes, waterflesjes, lotions, etc. werkelijk ALLES met een geur moest je uit de auto halen! Man, man, man wat een karwei was dat! We moesten alle tassen en vakjes van de auto controleren op etenswaren, drinken en andere ruikende producten, want anders 'breken' de beren dus in in je auto. Bij de check-in balie lieten ze ook een filmpje zien van een beer die zo met z'n klauw de ruiten van een auto kapot slaat en naar binnen gaat om eten te pakken dat hij geroken heeft. Een beer heeft namelijk een ontzettend goed reukvermogen, hij kan van 3 kilometer (!!!) afstand al een dood hert ruiken! Nou, jullie kunnen je vast wel voorstellen dat wij ontzettend baalden, want we zijn zeker drie kwartier bezig geweest om er zeker van te zijn dat ALLES dat ook maar een beetje ruikt uit de auto was gehaald! Onze koelbox dumpten we in een bear proof box vlakbij onze auto op de parkeerplaats, en onze toilettassen en andere ruikende spullen moesten we in een box bij onze tent doen. Er mocht dus ook helemaal NIKS van etenswaar of toiletartikelen mee de tent in, want andere komen de beren dus ook je tent in om je eten te jatten. Beren doen de mensen gelukkig niks, ze zijn zelfs bang voor ons, dus we werden geinstrueerd om hard te gaan schreeuwen als we we een beer tegen zouden komen, want dat schrikt ze af.

Nou, om half 1 lagen we dan ein-de-lijk in onze bedjes in onze tent. De tent bestaat uit 2 losse bedden, een stoel en een klein kastje. Ook is er 1 lamp in de tent. De mensen die mij en Sophie goed kennen, weten wel dat wij verslaafd zijn aan lippenbalsem, en dus echt niet zonder kunnen. Helaas voor onze moesten we dus ook onze lippenbalsem in de bear proof box doen, aarg!! Sophie werd helemaal gek in bed zonder waterflesje en zonder lippenbalsem naast haar bed en ik had een enorme laag vaseline, als voorraad, op mijn lippen gesmeerd, haha. Rond een uur of half 2 sliepen we eindelijk.